Dag 11: Léon

Zoals in bijna elke plaats waar we komen, ben ik ook hier begonnen met een stadstour. Het is leuk en vooral erg leerzaam om met een gids rond te lopen voordat je zelf een kijkje gaat nemen. De plek waar Léon nu ligt, is niet de originele plek van de stad. Vroeger lag de stad een stuk verderop, aan de voet van de Momotombo vulkaan. In 1610 barstte de vulkaan uit en veranderde het oude Léon in de Latijns-Amerikaanse versie van Pompeii. Omdat de stad was bedolven onder zo'n 16 meter as, besloten de mensen die nog waren overgebleven om de stad op een andere plek weer op de bouwen.

Ze vonden een mooie plek een stuk verderop. Tja, dat er al wat inheemse bevolking woonde en dat hun stadje Sutiaba heette, was den onbelangrijk detail. Wat opmerkelijk is, is dat er vandaag de dan nog steeds onderscheid wordt gemaakt tussen Léon en Sutiaba. Het was ook daar dat we onze stadstour begonnen. De tour guide had het makkelijk want de geschiedenis van de stad is afgebeeld als een heel grote muurschildering in de straat naast de grote kerk.

Wat me het meeste is bijgebleven is het verhaal van de eerste leider van Sutiaba, een Indiaan die Adiact heette. Hij was een echte krijger en heerste over Sutiaba en vele andere nederzettingen in de omgeving. Toen hij de vulkaan een eindje verderop ging bezoeken werd hij onthoofd. Omdat hij zo plots is overleden, kon hij zijn zaken niet meer regelen. Niemand wist waar hij zijn schat had verstopt, dus zijn rijkdommen zijn verloren gegaan. Mijn verhaal zou niet compleet zijn zonder legende, dus hier komt ie. Omdat Adiact dus zo plots overleed, heeft zijn ziel ook geen rust gevonden. De inheemse bevolking geloofde dat zijn ziel was overgestapt naar het lijf van een gouden krab. De persoon die de krab zag en wist te volgen, zou rechtstreeks naar de schat van Adiact geleid worden. De schat zou zo groot zijn dat degene die de gouden krab helemaal kon volgen eeuwige rijkdom zou toekomen. Ik heb me rot gezocht, maar ben geen enkele krab tegen gekomen, laat staan eens gouden! Sutiaba is nu een onderdeel van Léon, maar blijft wel zelfstandig.

Léon is een echte studentenstad. Het is daarom niet vreemd dat de politieke achtergrond hier vrij links is. Studenten kwamen eind jaren '70 in opstand tegen de dictator Somoza. Het werd een bloederige, barre strijd, die Léon de bijnaam 'Primera capital de la revolución' (Eerste hoofdstad van de revolutie) opleverde. De tegenstanders van Somoza werden Sandinistas genoemd. In 1978 werd het dictatorschap van Somoza opgeheven en kwam de FSLN (Sandinista Nationaal vrijheidsfront) aan de macht. Daarmee was de revolutie nog niet voorbij. De rechtsen, de anti revolutie aanhangers (contra's), gingen tegen de FSLN in. Beide fronten werden gesteund door onze grote vrienden van de koude oorlog, de V.S. en de voormalige Sovjet-Unie. Vanwege mijn leeftijd is de koude oorlog nogal aan mij voorbij gegaan. Ik heb er natuurlijk wel wat over geleerd op school, maar ik heb me nooit gerealiseerd dat de tentakels van deze landen zo ver reikten! Pas in 1989 werd er een vredesakkoord getekend en was de oorlog voorbij. In de jaren '90 werd er gekozen voor een rechtse president.

Op dit moment is Daniël Ortega aan de macht, een aanhanger van het FSLN. Hij is momenteel bezig aan het tweede jaar van zijn tweede termijn. Zijn opmerkelijkste beslissingen: 1) de grondwet aanpassen zodat hij nogmaals herkozen kan worden en 2) zijn vrouw benoemen tot vice-president. Ondanks dat dit alles riekt naar dictatuur, zijn de meeste Nicaraguanen wel blij met deze man. Hij doet veel voor de armen en staat, samen met zijn vrouw, vrij dicht bij het volk. We zullen moeten zien hoe zich dit ontwikkeld.

Na een bezoek aan Sutiaba en een museum wat vroeger de plek was waar vele opstandelingen (FSLN aanhangers) werden opgesloten en gemarteld, zijn we de stad ingelopen om de Kathedraal te bezoeken en beklimmen. Omdat het dak nog heel mooi wit was, moesten de schoenen uit voordat je eroverheen mocht lopen. Toch apart om op je blote voeten over een kerk heen te banjeren. Zoals je misschien al hebt kunnen zien op mijn Facebook, was het uitzicht prachtig.

In de middag zijn we met een groepje mensen naar het strand gegaan. Ik was wel weer toe aan een middagje relaxen aan de oceaan. Ik stond heel trots te pootjebaden in de branding toen ik zowat werd meegesleurd door de sterke stroming. Na een wat minder elegante bijna split, zat/lag ik op de grond. Ik heb het zo soepel mogelijk willen laten ogen, maar ben bang dat het menig badgast (gelukkig waren er niet veel) heeft laten grinniken.

Het vallen was nog daaraan toe en ik dacht: 'nou, dan blijf ik toch lekker zitten', maar dat lekker was niet bepaald van toepassing. Door de sterke stroming, had ik een halve zandbank in mijn bikini broekje en ben ik maar snel opgestaan. Ik denk nu een beter beeld te hebben van hoe het voelt om rond te lopen met een volle luier. Toen ik later, na het afschudden en springen om maar zoveel mogelijk zand kwijt te raken naar het toilet ging, heb ik de zandbank per ongeluk verplaatst naar de vloer van het toilet. Blijkbaar had mijn bikini broekje best een maat kleiner gekund want er was nog een hoop ruimte over voor al dat zand!!

Morgen vertrekken we naar Granada en gaan we onderweg nog op wat plekjes stoppen.