The Spirit of Tasmania (2: De Westkust)

Dag 5: Hobart - Mt. Field National Park - Russel Falls - Franklin National Park - Queenstown - Strahan

Zoals je aan de titel al kan zien was dag 5 de drukste dag van de tour. Na een vrije dag in Hobart werd ik 's ochtends vroeg opgehaald. Alex, de Duitser, en ik zaten in hetzelfde hostel dus we vertrokken samen naar de verzamelplaats. We kregen een andere tourguide en een andere groep en aangezien onze vorige groep erg leuk was, waren we bang dat het niet zo leuk zou worden. Toen we in de bus kwamen zagen we twee oudere koppels (van in de 60) en een oudere vrouw (van ongeveer dezelfde leeftijd) zitten. Ik keek Alex aan en zag dat hij hetzelfde dacht als ik. Oh. Mijn. God. Gelukkig viel het achteraf allemaal mee, maar de groep was een stuk minder 'jong' dan de vorige. Onze tourguide, Jason, wist veel van Tasmanie, planten en dieren, maar weinig van persoonlijke hygiene. Gelukkig stonk hij de eerste dag nog niet zo hard.

We begonnen onze toch in Mount Field National Park met een korte wandeling om wakker te worden. De wandeling heette de "Tall Tree Walk". In Tasmanie staan de hoogste bomen met bladeren ter wereld. Ik zeg met bladeren want in Californie staan nog hogere bomen, maar die hebben geen bladeren. Na een lekkere wandeltocht en het zien van Paddy Melons (een kleinere vorm van een Wallaby, wat weer een kleinere vorm van een kangaroe is, snap je 'em nog?) zijn we de bus ingestapt naar Russel Falls. Ik dacht toen nog, oh yes, watervallen! Maar daar was ik snel vanaf, zoals je op mijn foto's kunt zien heb ik zeker een dozijn watervallen gezien aan de Westkust van Tasmanie!

Toen kwam Franklin National Park. Onze tourguide vertelde ons dat er vanaf hier een wandeltocht van zo'n 80 kilometer was, rechtstreeks naar DE toeristentrekpleister van Tasmanie, Cradle Mountain. Hij lachte er nog bij en zei: 'Die route met je dus NIET pakken'. Wij enthousiastelingen gingen de 6 kilometer lange wandeling om Lake St. Clair doen. EASY! Of toch niet? Ik was gezellig aan het buurten met Mike de Amerikaan, mijn 'bankbuddy' in de bus, terwijl we de dolle 'Dutch girls' voorop probeerden bij te houden. Met ons waren nog een paar andere jongeren die ook liever niet bij de 'oudjes' wilden lopen. De Nederlandse meiden hadden nogal een stevige stap dus het was niet gemakkelijk. De instructies waren simpel, ga rechts, rechts en dan links en ga NIET over de twee bruggen want dat is de 80 kilometer route. Je voelt 'em natuurlijk al aankomen.....en ja hoor. Na een uur hadden we nog geen 'links' gevonden. De Nederlandse dames, Alex de 'horndog' uit Duitsland en nog een paar anderen waren voorop gelopen en Aadil, Mike, Rumi en ik waren een beetje achterop geraakt. We kregen wel onze twijfels. We waren toch onderweg naar een meer, waarom liepen we dan al zo'n dik kwartier omhoog? Op dat moment kwamen we toevallig wat geoefende hikers tegen en vroegen we waar we precies waren. En ja hoor, we waren terecht gekomen op het 80 kilometer pad....Slim als ik was had ik de hikers om het telefoonnummer van de Rangers gevraagd en had ik gebeld, zodat de tourguide wist dat we waren verdwaald en wat later terug zouden zijn, hij zat immers op ons te wachten met de lunch. Anderhalf uur later dan gepland kwamen we eindelijk terug, uitgehongerd en al. De tourguide kon er wel om lachen en wij ook wel (achteraf) en na onze lunch kwamen ook de anderen terug. Toen begon de lange weg naar Queenstown, vroeger een ‘booming’ mijnersdorp bij de kust, nu meer een ‘ghost town’. Iedereen was uitgeput van de dingen die we hadden gedaan en het vroege opstaan, dus het was erg stilletjes in de bus. Toen we Queenstown inreden vanaf de heuvels, vertelde Jason dat hij vond dat het erg op Mordor (uit Lord of the Rings) leek en speelde hij het Sith liedje uit Star Wars omdat hij dat toepasselijk vond. Goede humor heeft die vent! Het zag er inderdaad uit als Mordor, de heuvels waren kaal en zwart, allemaal aangericht door ons mensen. Vroeger toen de mijnen in Queenstown nog volop in gebruik waren hadden ze een handige manier van bos kappen gevonden. Jaren later kwamen ze erachter dat hun slimme manier de veroorzaker was van de zure regen die al de grond verpestte. Het was toen eigenlijk al te laat en zelfs nu, zo’n 20 jaar later kun je nog steeds zien dat het landschap druk bezig is met regenereren.

Na een snel bezoekje aan Queenstown (lees: de bottle shop) zijn we doorgereden naar Strahan, het kustdorp waar ons huis voor de nacht stond. Het huis werd heel toepasselijk ‘The Manor’ genoemd. Wat een mooi huis!! Echt prachtig, het was bijna jammer dat we er maar 1 nachtje sliepen. Veel van het huis heb ik niet gezien, door ons avontuur bij Lake St. Clair waren we pas om 22 in het huis en was ik gewoon te moe om ook nog maar mijn avondeten op te eten.

Dag 6: Strahan – Henty Sand Dunes – Ocean beach – Cradle Mountain

Na weer opgeladen te zijn door een goede nachtrust, vertrokken we vandaag vol goede moed naar het centrum van Strahan. We konden gelukkig ‘uitslapen’ tot zeven uur omdat we pas om half negen het centrum in konden. Na een half uurtje had ik het al gezien daar, leuk dorpje maar erg doods. Vroeger was het hier te doen, alle produkten uit Queenstown werden naar Strahan gebracht om daar via de rails weer verder Tasmanie in gebracht te worden. Maar toen Queenstown langzaam doodbloedde ging Strahan er ook aan. Beide dorpjes leven nu van het toerisme.

De volgende stop waren de Henty Sand Dunes. 80 kilometer bewegende duinen langs de kust. Erop klimmen was geen pretje, maar eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht. Het was het zeker waard. Na een half uurtje bovenop kwam de grootste pret. Want hoe kom je het snelste beneden vanaf een hoge berg zand? Precies, zoek het steilste punt en rennen maar...Dat was erg leuk! We weten nu waarom deze duinen ‘bewegend’ worden genoemd, na onze reis naar beneden hadden we de halve duin verplaatst doormiddel van het omkiepen van onze schoenen!

Ocean beach is nu al beroemd door mijn grappige filmpje waar ik al menig commentaar op heb gehad. Commentaren zoals ‘daar gaat onze opvoeding’ en ‘muts’, dankjewel mensen! Ik wilde een mooi filmpje maken voor jullie en dat krijg ik als bedankje pffft. Het was wel lachen, ik was meteen populair! Ik vond het best indrukwekkend dat het dichtsbijzijnde stuk land vanaf dat strand Argentinie was!

Na een middagje op het strand was het tijd om naar onze eindbestemming voor vandaag te rijden. Cradle Mountain, dit zou het hoogtepunt van onze trip moeten worden. We zijn meteen het park ingereden en Jason bereidde ons voor op de wandelingen die we de volgende dag zouden gaan ondernemen. Ik wilde heel graag Cradle Mountain beklimmen, een wandeling van zo’n 6 uur die als moeilijk werd geclassificeerd. Ik zag er een beetje tegen op, maar nog meer naar uit. Op onze weg terug naar onze hutten hebbben we nog een paar Wombats gezien, wat een schattige beestjes! De zijn een stuk groter dan ik had gedacht. In onze hutten gekomen zijn we snel gaan eten en slapen, want we hadden en grote dag voor de boeg. Veel mensen wilden de berg gaan beklimmen dus we hadden onze energie nodig.

Dag 7: Cradle Mountain – Devonport – Melbourne

Toen we wakker werden en naar buiten keken waren we niet echt blij. De wolken hingen zo laag dat we nog geen 100 meter ver konden zien. Het had dus geen nut om de berg te beklimmen, ook werd het afgeraden omdat er erg slecht weer voorspeld was. Had ik al de hele week mooi weer gehad en dan net die laatste dag moest het gaan regenen! Het regende nog niet, dus we besloten om in ieder geval de 6 kilometer lange wandeling om Dove Lake te doen. Er stond 2 uur voor die wandeling, maar wij ervaren backpackers waren binnen een uur en een kwartier al bijna terug. Onderweg was het gaan miezeren, maar we lieten ons niet kisten door een beetje regen! Iedereen was voorbereid dus er was niks aan de hand...dachten we. De laatste paar honderd meter, ik kon de parkeerplaats letterlijk zien, begon het me toch te regenen! Het laatste stukje heb ik gerend alsof mijn leven er vanaf hing en nog was ik zeiknat (het was gewoon door mijn regenjas geregend!). De ouderen waren nog onderweg, dus terwijl wij als een stelletje verzopen katten in de bus zaten te wachten (en er toch wel om konden lachen) waren sommige mensen nog aan het lopen in de regen.

Toen iedereen eindelijk was aangekomen en opgedroogd hadden we andere plannen gemaakt voor de dag. De wandelingen gingen niet meer door, dus we moesten wat anders verzinnen. De tour heette ‘Taste of Tasmania’ dus om de naam waar te maken zijn we langs een aantal boerderijen geweest om dingen te proeven. Frambozen met chocolade, hmmmm, een belgische chocoladefabriek en als klapper op de vuurpijl ‘echte’ Tasmaanse kaas. Ik was toevallig aan het lezen over hoe de kaas gemaakt werd en wat denk je? De koeien daar zijn ‘Fresians’...Friezen!! Ze kunnen het tien keer Tasmaanse kaas noemen, maar de koeien zijn Hollands. En zelfs toen ik dat wist was die kaas nog niet lekkerder dan thuis!

Na een paar kilo te zijn aangekomen van de in chocolade gedoopte frambozen en verdacht veel ‘even opnieuw proberen’ in de chocoladefabriek zijn we weer teruggereden naar Devonport. Hier eindigde mijn Tasmanie avontuur. Zoals ik hier altijd zeg: ‘1 trip down, so much more to go!’