The Spirit of Tasmania (1: Oostkust)

Zo, ik ben weer terug van mijn weekje backpacken in Tasmanie. Wow, wat een paradijsje! Ik heb ontzettend veel gedaan en gezien, dus hier gaan we dan.

Dag 1: Devonport - Launceston - St. Helen's - Bicheno

Het feest begon eigenlijk al op zaterdagavond toen ik om 21.00 met de boot naar Tasmanie vertrok. Ik was vantevoren lekker uit eten geweest met Marga en Adrian voordat ze mij hadden afgezet bij de boot, genaamd 'The Spirit of Tasmania'. Het was een van die boten die groter zijn dan het gemiddelde dorp in Nederland. Twee restaurants, een bioscoop, een casino, een winkel etc. etc. Daar heb ik niet veel van genoten want ik wist dat ik een zware dag had de volgende dag dus ik heb geprobeerd om zoveel mogelijk te slapen. Om 07.00 de volgende dag kwam ik aan in Devonport, wat in Noord Tasmanie ligt. Om 7.30 werd ik opgehaald door Khani, de tourguide. Een leuke jonge vent vol energie. In mijn groep zaten 18 mensen, tussen de 18 en 30 jaar. Zoals je op de foto's op mijn Picasa album kan zien waren de mensen van alle nationaliteiten. In Launceston, een mooi stadje met oude gebouwen, stapten wat mensen op en af. Mijn groep had de drie daagse tour van de Westkust al achter de rug en sommigen gingen dus al naar huis. Toen iedereen in- en uitgeladen was begon onze reis echt. De eerste dag van zo'n tour is altijd beroemd/berucht voor het verre rijden. Dat viel achteraf eigenlijk wel mee, al hebben we stiekem toch wel een flinke afstand afgelegd. Na wat gereden te hebben stopten we in St. Helen's voor de lunch. Alex the lion (zoals we hem noemden), de Belgische jongen, gaf zich meteen op als vrijwilliger om de hamburgers te maken. In Australie kun je in de meeste parken en mooie plekken langs de weg barbecues vinden, dus je kan overal lekker barbecueen! Ik maakte het mezelf makkelijk door even wat komkommer te sijden en de rest van de tijd te gebruiken om foto's te maken en van de omgeving (lees: de zon) te genieten. De picknickplaats keek uit over het water en het was lekker zonnig, dus ideaal! Na de lunch zijn we doorgereden naar The Bay of Fires, volgens het Britse reisblad 'The traveler' het op 1 na mooiste strand ter wereld. (Op mijn webalbum de foto's met de 'marmeren' rotsen.) Het zand was er zo wit en het klonk (ja klonk!) als sneeuw. Het knisperde als je erover heen liep, zeer apart! Weer heerlijk genoten van de zon en de prachtige omgeving. Na twee uur op het strand zijn we doorgereden naar onze eerst accomodatie in Bicheno. Bicheno is een stranddorpje aan de oostkust van Tasmanie. Voordat we onze intrek namen in het huis, zijn we nog even naar een spuitgat wezen kijken, best fascinerend! 'S avonds ben ik op een pinguin-tour geweest. Je zal nu wel denken....pinguins?!? Jazeker! Tasmanie is de thuisbasis van de Dwergpinguin. Een schattig klein, blauw beestje dat 's avonds na een dag lang zwemmen het strand opkomt om naar een holletje te gaan om te slapen. Het was erg leuk om deze beestjes te zien! Na een ping-pong competitie in het Adventure Tours huis ben ik gaan slapen want ik was helemaal uitgeput.

Dag 2: Bicheno – Freycinet National Park – Swansea – Port Arthur

Om 6.00 ging de wekker. Het weer zag er veelbelovend uit en vol goede moed vertrokken we naar Freycinet National Park, waar Wineglass Bay zich bevindt. Wineglass Bay dankt zijn naam aan de vorm van de baai (al moet ik eerlijk zeggen dat ik er niet echt een wijnglas in zag), maar ook omdat het water er vroeger rood was. Vroeger werd er in Tasmanie erg veel gejaagd op walvissen en de meeste (bloedende) beesten werden via Wineglass Bay aan land gebracht. De baai bevindt zich achter een bergketentje, dus het was niet gemakkelijk om er te komen. Na zo’n 2,5 kilometer omhoog lopen en weer 2,5 kilometer omlaag kwamen we aan in dit kleine paradijsje. Op het strand kwamen we een niet zo wilde, wilde Wallabie tegen. Na flink wat foto’s nemen en geaai kwamen we erachter dat het beestje onder de vlooien en teken zat en was hij een stuk minder populair, haha! Na een uurtje op het strand zijn we weer teruggelopen om te lunchen en om richting Port Arthur te gaan.
Port Arthur is zeer berucht in Australie. Vroeger werden hier alle zware criminelen en veelplegers naartoe gestuurd. Als je daarna een brave gevangene werd, viel het allemaal nog wel mee. Maar voor de echte zware jongens was Port Arthur een regelrechte hel. De isolatiecellen waren erg klein en de gevangenen zaten daar 23 uur per dag. Praten, zingen of andere geluiden maken was verboden en maar 1 uurtje per dag had je de kans om rond te lopen in een mini-tuintje. In dat uur was stilstaan verboden en er was maar 1 gevangene per tuintje. De bewakers praatten niet tegen je dus je zat je hele isolatiestraf uit in stilte. Er hangt dus geen prettige sfeer in Port Arthur, wat nu een dorpje met ruines is. De gebouwen die nog over zijn, zijn open voor het publiek. Port Arthur is een ware ‘Ghost Town’. Daarom gingen wij deze avond op de ‘Port Arthur Ghost Tour’. Een tourguide nam ons in het pikkedonker mee en vertelde over de andere bezoekers van de tour die geesten hebben ontmoet/zouden hebben ontmoet. Om het extra eng te maken, hadden we maar 3 lantaarns. En geen gewone, maar lantaarns van vroeger, met een kaarsje erin. Na het overleven van de tour (die echt eng was!!) heb ik een diploma gekregen voor mijn moed en lef. Dat verdien je niet iedere dag!

Na de tour zijn we teruggelopen naar ons huis in Port Arthur, dat, geheel in stijl, naast een kerkhof lag. Gezellig!

Dag 3: Port Arthur – Tasmanian Devil Park – Hobart

Vanochtend hebben we Port Arthur in het licht bekeken. Maar zelfs in het daglicht hangt er een rare sfeer in de ruines van deze vesting. Na een tour gedaan te hebben, hebben we een mini-cruise door de haven van Port Arthur gedaan, langs Isle of the dead en Point Puer. Isle of the Dead, zoals je misschien al kan raden, is een eilandje net buiten de haven van Port Arthur waar alle gevangenen begraven werden. Op het kleine eilandje liggen nu nog 1100 mensen. Ik dacht meteen dat dat nooit zou passen, maar de kapitein vertelde dat ze de lichamen hebben gestapeld. Lekker is dat! Point Puer is de jongensgevangenis, waar we niet naar toe zijn gegaan.

Na een ochtend in het legubere Port Arthur, zijn vertrokken naar een Tasmanian Devil Park om het beruchte diertje te gaan bekijken. Binnen vijf minuten wist ik waarom de beestjes Tasmaanse Duivels heten. Ze schreeuwen naar elkaar en vechten met elkaar zonder een aanleiding nodig te hebben. In mijn fotoalbum staat een filmpje van een mannetje en vrouwtje dat te eten krijgen, die 30 seconden zeggen het allemaal.

Na een middagje in het park met de Duivels, Kangaroes, Wallabies zijn we naar Hobart gereden. Hobart is de hoofdstad van Tasmanie en tevens de op een na oudste stad van Australie. Port Jackson, nu Sydney, is de oudste stad. Hier eindigde de Oostkust tour. Omdat de meesten de volgende dag weggingen, zijn we met zijn allen uit eten geweest bij Mures, een bekend visrestaurant in Hobart. Het was erg gezellig en daarna zijn we nog lekker gaan naborrelen in de kroeg.

Dag 4: Hobart en Mount Wellington

Vandaag had ik een vrije dat in Hobart voordat mijn Westkust tour begon. Alleen Alexander, de Duitser, ging ook mee op die tour, maar de anderen niet. Er waren nog drie anderen die in ieder geval een dagje vrij hadden, dus we zijn met zijn vijven op pad gegaan. We zijn begonnen met een tochtje naar Mount Wellington. Vanaf Mount Wellington kun je normaal gesproken Hobart en omgeving zien. Ik zeg normaal gesproken, want wij hadden het geluk dat we de top van de berg niet eens konden zien toen we omhoog gingen. Gelukkig is het weer hier net als in Nederland en tegen de tijd dat we bovenop waren, was de wolk al een eindje weggetrokken. Ik had mooi wat foto’s genomen van het uitzicht toen de wolk weer in zicht kwam waaien. Gelukkig konden we ook lekker rondlopen daar boven en was het goed weer. Na een heerlijke wandeling en wat uitwaaien zijn we weer terug naar Hobart gegaan en hebben we het Tasmanie museum bezocht.

Het Tasmanie museum gaat vooral over de geschiedenis van Tasmanie, Antartica en de aboriginals. Zoals julllie misschien al weten is Tasmanie ontdekt door ons aller Abel Tasman, Nederlander in hart en nieren. Het was zeer interessant en het is altijd leuk om iets nieuws te leren.

’s Middags ben ik door de stad heengelopen en heb ik bijgeslapen. De volgende dag moest ik weer vroeg op want de Westkust tour begon om 6.25. Meer over die tour komt snel!