Dag 3 - Ik ben Yoshi

Tokyo Mastery - Dag 3

Vandaag stond in het teken van iets waar ik al maanden naar heb uitgekeken: Maricar! Het concept: doe een (Mario)onesie aan, stap in een kart en rij met een gids dwars door de straten van Tokio. Ja mensen, dit bestaat dus echt.

Om op de juiste plek te komen, de wijk Akihabara, moesten we eerst even een half uurtje in de metro. Eenmaal aangekomen hebben we eerst de wijk verkend. Akihabara staat bekend om de anime- en mangacultuur. Er lopen verkleedde mensen rond en het stikt er van de comic winkels, maidcafé’s (uitleg hiervan volgt nog) en duistere winkeltjes. Tevens wordt je van alle kanten om je heen toegeroepen door (kermis)muziekjes en anime karakters op grote schermen die aan de gebouwen hangen.

Toen was het eindelijk zover. Samen met drie anderen van mijn groep en een Australiër mochten we dan eindelijk onze pakken uitzoeken. Ik had meteen de Yoshi onesie in mijn handen en die past als gegoten. Na een korte instructie van de kart door Franz, onze IJslandse/Franse gids, kregen we allemaal een kart toegewezen. Het ging vanaf het eerste moment al soepel. Met 27 graden buiten en een onesie aan is het toch wel heel fijn als je even kan gassen en frisse wind in je gezicht te voelen. Wat was ik blij als een kind toen we tussen het verkeer door zoefden. Vanaf de weg kun je natuurlijk alles veel beter zien en realiseer je je pas echt goed hoe hoog de gebouwen eigenlijk wel niet zijn. Het rijden op zich was een eitje, de toerguide ging voorop en signaalde ons of we in 1 rij of met z’n tweeën naast elkaar moesten rijden. We genoten allemaal volop, vooral ook van alle aandacht die we vanaf de stoep kregen van Japanners. Er werd veel gevraagd of ze ons mochten fotograferen of filmen dus we zaten steeds in andere poses om onze fans tevreden te stellen. Nu weert ik hoe beroemde mensen zich voelen, Haha!

Om toch nog even iets cultureels te bespreken wil ik het met jullie even hebben over oversteken in Japan. In Nederland maken verkeerslichten mooie tikgeluidjes zodat je weet wanneer je kan oversteken. In Japan klinkt het alsof je op de kermis bent en de jackpot van de eenarmige bandiet hebt gewonnen. Andere verkeerslichten klinken als fluitende vogels of het getingel tangel van een draaiorgel. Wat mij erg opvalt is dat zo gauw het licht op groen springt, het lijkt of iedereen vergeet dat ze normaal gesproken zo georganiseerd zijn. Er wordt niet meer links gehouden, mensen steken kris kras over en zijn zo gefocusseerd op hun telefoons dat je echt wordt gebodychecked als je niet oplet. Misschien dat ik er ooit nog achter kom waarom dit is.

We hebben met zijn vieren ons Maricar avontuur afgesloten met Ramen noodles en zijn toen richting huis gegaan. Weer wat afgestreept van mijn bucketlist!