Dag 4&5 - Twee voor de prijs van een!

Tokyo Mastery - Dag 4&5

Allereerst, man man man wat gaat de tijd snel! We zijn al weer op de helft van het avontuur beland. Ik voel me hier zo thuis, het voelt alsof ik hier al weken rondhuppel. Het gaat eigenlijk bijna te makkelijk voor een land waarvan ik de taal niet heel goed ken en waar ze ook nog eens een geel ander schrift gebruiken.

Op dag 4 stond een rondleiding door een student en ‘goukon’ op de agenda. In de ochtend heb ik rustig aan gedaan, want de jetlag hakte er toch wel in. Slapen op een futon (Google het maar voor een goed beeld) is niet echt ideaal als je je leven lang gewend bent om op een normaal matras te slapen. Een futon is eigenlijk een soort van liefdesbaby van een matras en een eiermatje. Dun, oprolbaar en niet echt schokdempend. Deze baby lijkt dus duidelijk meer op een eiermatje dan een matras. De rondleiding stelde niet echt heel veel voor, al moet ik wel toegeven dat het bekijken van een universiteit gewoon niet meer bij mij past. Het was leuk om een keer gezien te hebben maar daar is alles mee gezegd. Na de rondleiding en een bezoekje aan de Tokyo Tower, was het tijd voor ‘Goukon’ (Gow-kon) oftewel ‘groepsdate’. Japanners gaan vaak in groepen naar een Izakaya (bar/restaurant waar je voor een bepaalde tijd onbeperkt kan eten en drinken) en gaan dan zo op zoek naar de liefde door te mixen met vrienden en vrienden van vrienden. Minder ongemakkelijk dan een blind date soms kan zijn en je hebt altijd nog anderen om op terug te vallen mocht dat nodig zijn. Wij (tenminste de meesten van de groep) waren niet op zoek naar de liefde, maar gewoon naar een gezellig gesprek met Japanners. Na de eerste ongemakkelijkheden (en drankjes) kwam de boel op gang en werd het een heel gezellige avond. Ik zat naast twee studentes die me hebben verteld over het leven in Japan, hun studie etcetera. Ik moet wel eerlijk toegeven dat we vooral Engels hebben gepraat. Mijn Japans is gewoon nog niet goed genoeg om een gesprek aan te knopen. Na een goede maaltijd van allerlei verschillende gerechtjes, sake bombs en wat nieuwe Facebookvrienden ging ik met een tevreden gevoel naar huis.

Op dag 5 moest ik vroeg op, want ik had afgesproken met Rumi. 9 jaar geleden ben ik haar tegengekomen tijdens mijn reis door Australië en zijn we een week lang samen opgetrokken. Toen ik haar pas een berichtje stuurde was ze ontzettend enthousiast en nodigde ze me uit om een dagje langs te komen. Ik ben afgereisd naar Kawagoe (kawa-go-ee), een dorp zo’n 40 minuten met de trein buiten Tokio. Omdat er deze week een aantal feestdagen samenvallen, wordt het hier ‘Golden week’ genoemd. Veel Japanners zijn vrij en overal zijn festivals en marktjes. Een soort van Koningsdag, maar dan een week lang. Het festival in Kawagoe bestond uit geparkeerde praalwagens waar traditioneel geklede en verklede mensen op stonden om muziek te maken en te dansen, kraampjes, workshops in onder andere het Japanse spel ‘Go’, eettentjes en een optocht van dansende kinderen. Het was erg leuk om er rond te lopen en met een native gids heb ik het gevoel dat ik echt alle belangrijke dingen heb gezien (en gegeten).

Een bezoekje aan een dorp zou natuurlijk niet compleet zijn zonder een bezoekje aan de lokale tempel. Na netjes het reinigingsritueel te hebben gevolgd, zijn we naar het altaar gegaan om te bidden voor goed geluk (elke tempel heeft een speciaal thema waar je voor kan bidden, ook al nemen de Goden alle verzoekjes in behandeling naar wat ik me heb laten vertellen). Naast de tempel was ook een klein altaar met een grote slang erop en twee kleinere beelden van slangen ervoor. Hier kon ik bidden voor mijn gezondheid en de gezondheid van mijn geliefden. Dit heb ik gedaan door over de slangen beeldjes te wrijven en aan mijn ‘mensen’ te denken. Dus als je je ineens een stuk gezonder voelt: graag gedaan!

Tijdens het lopen door het dorp kreeg ik allerlei Japanse lekkernijen in mijn handen geduwd. Het ene nog zoeter dan het andere, maar ik heb alles geprobeerd. Van gefermenteerde sojabonen met sesamzaad tot softijs met zoete aardappel smaak (ja, dat lees je goed!). Mijn hostess wist het wel te kiezen. Toen ik dacht dat het feest niet completer kon, werd ik een beroemd Udon restaurant ingetrokken. Het was zo’n klein, traditioneel tentje waar je nog op de vloer moet zitten en je schoenen uit moet doen. Erg leuk om een keer te doen! Helaas komt aan alle dingen een eind en al helemaal als je het naar je zin hebt. Rumi moest er helaas vandoor en dus ging ik ook terug naar Tokio. Onderweg heb ik als een echte Japanner zitten slapen in de trein, ik ben geïntegreerd mensen.