Dag 5: reisdag van Guatemala naar Honduras

Vanochtend weer vroeg vertrokken, gelukkig is het hier om een uur of 06.00 al licht, dus dan is opstaan niet zo'n probleem. Vandaag zijn we op weg naar Honduras. Ondanks dat ik het gevoel heb dat ik al weken weg ben, voelt het raar om nu al een land achter me te laten. Dus, tijd voor een terugblik op Guatemala.

Als je naar een arm(er) land reist, realiseer je je vaak pas hoe goed wij het thuis hebben. Hier in Guatemala behoren de meeste mensen tot de lage klasse. De middenklasse is vergelijkbaar met bovenmodaal in Nederland en een enkeling behoort tot de rijken. Dat is ook meteen het probleem hier. Het verschil tussen arm en rijk is groot, maar ook het verschil tussen arm en middenklasse. Dus al je wordt geboren in een arm gezin, is het heel moeilijk om daar uit te komen en een goed bestaan voor jezelf op te bouwen.

Wat ik wel heel mooi vind is dat het lijkt alsof de mensen wel goed voor elkaar zorgen. De zwerfhonden die hier rondlopen zien er goed uit, ze zijn wel vies natuurlijk, maar een enkeling ziet er ongezond of ondervoed uit, de overige honden liggen heerlijk in de zon of blaffen vrolijk tegen elkaar of onschuldige voorbijgangers. Stiekem doet me dat toch wel goed. Je ziet mensen elkaar constant helpen en bij elke parkeerplaats staat wel een mannetje die de buschauffeur helpt met in- en uitparkeren. Ruime parkeerplaatsen, daar hebben ze hier nog nooit van gehoord. Aan de snelweg, van een kwaliteit dat zelfs Belgische snelwegen perfect lijken, staan mensen die de gaten in de weg opvullen met modder. Daarna staan ze langs de kant met hun hand op, in de hoop dat de chauffeurs ze een beetje geld geven.

Ondanks al deze armoede, heb ik weinig bedelaars of zwervers gezien. Iedereen lijkt aan het werk te zijn of in ieder geval te proberen om wat geld te verdienen. Af en toe ligt er ergens een dronken persoon, maar dat hebben we in Nederland ook wel op een doorsnee zaterdagnacht ;).

Als we zo 's ochtends rondrijden, kun je goed zien hoe mensen beginnen aan hun (werk)dag. Stoepen zijn er niet, dus mensen, kinderen en dieren lopen, zitten en spelen in de berm. Kinderen die het geluk hebben maar school te mogen gaan, lopen in uniform en soms hand in hand richting school. Sommige kinderen worden gebracht op een scooter, tuk-tuk of motor, die rijden er hier heel veel rond. Mannen (soms in traditionele klederdracht) lopen naar hun werk, sommigen met scheppen en andere werktuigen over hun schouder.

De vrouwen lijken het hier een zwaarst te hebben. In tegenstelling tot de mannen lopen zij bijna allemaal in traditionele klederdracht. Een kleurrijke wikkelrok en een even kleurrijke blouse. Aan de kleuren kunnen ze van elkaar zien uit welk dorp ze komen, aangezien elke dorp een eigen kleurcombinatie heeft. De vrouwen lopen, vaak met meerdere kinderen aan hun hand of rok, met doeken vol spullen (of baby's) en met nog spullen op/aan hun hoofd richting de plek waar ze deze spullen gaan verkopen. Je ziet ook veel kleine kinderen die voor hun jongere broertjes of zusjes zorgen. Ik denk ook dat ik een stuk minder geluk had gehad als ik hier als oudste kind zou zijn geboren. Dan zou ik waarschijnlijk niet of nauwelijks naar school zijn gegaan omdat ik mijn moeder zou moeten helpen met het zorgen voor mijn 8 (of meer) broertjes en zusjes. Ik zou waarschijnlijk zelf kinderen hebben die misschien net zo oud zouden zijn als mijn jongste broertje of zusje. Gek idee eigenlijk.

Guatemala is een prachtig land. Veel bergen en vulkanen, dat zorgt natuurlijk voor een interessant landschap. De avocado's liggen hier in de berm, de guacamole is hier zo lekker dat ik het straks in Nederland niet meer durf te bestellen. Mega grote koffieplantages doemen op pal langs de weg. Wist je trouwens dat koffiebonen rood zijn? Misschien naïef van me, maar als niet koffiedrinker wist ik dat niet. Ondanks dat het hier warm (heet!) is, is er toch veel groen en groeien de prachtigste bomen en bloemen zo langs de weg. De planten die wij in onze huiskamer hebben, groeien hier dus in het wild. Guatemalteken hebben eigenlijk nooit bloemen of planten in huis. De bloemen die ze kopen, zijn bedoeld als offer en worden naar de kerk gebracht. Het zou toch grappig zijn als de mensen hier tulpen, narcissen, afrikaantjes of zelf een connifeer in hun huiskamer hadden staan.

Een van de leukste fenomenen hier (en overigens is dat iets van heel Midden Amerika) zijn de 'chicken busses'. Vaak oude Amerikaanse (school)bussen die zijn gepimpt, die de mensen van A naar B brengen. Naast de chauffeur is er ook een ander persoon aanwezig die je bagage op het dak bindt en bij de halte roept waar de bus heen gaat. De bestemming van de bus staat vaak niet aangegeven, dus je kan je voorstellen dat een busstation een heerlijke chaos is met al dat geschreeuw. De chauffeur en bijrijder verdienen geld per rit die ze rijden, dus vaak rijden chicken busses hard en slingerend van baan naar baan. De naam chicken bus komt doordat de mensen echt als een stel kippen in een hok, hutje op mutje in de bus zitten (immers: hoe meer mensen en ritten, hoe meer geld). In Uden kennen we dit fenomeen ook, hier heet het 'bus 157 naar Eindhoven'. Het komt in Midden-Amerika voor dat je de bus moet delen met echte kippen of dat je buurman of buurvrouw vraagt of je zijn of haar kip even wil vasthouden. Dat heb ik in de bus 157 nog nooit meegemaakt.

De tijd vliegt en ik ben enorm benieuwd naar de andere landen en de rest van de reis, maar ik neem met een klein gevoel van weemoed afscheid van Guatemala. Wat een ervaring!